Nyerelek

Jiga biasana unggal rek ngamimitian nulis loba ngahulengna.... acan kasawang naon nu rek ditulis, tapi geus kagok muka laptop. Geus kagok asong, urang nulis naon we ah.. bae ngacapruk ge da lain ngomongkeun batur ieuh...

Poe-poe nu geus kaliwatan teh bet asa nyerelek, sababaraha wanci nu kaliwat asa ngan saukur sakilat ngaliwatna teh... Meureun ieu nu ngarana betah di alam dunya teh, eta we asa kamari poe senen teh ayeuna geus panggih deui.

Lamun ngitung angka, asa cik keneh abring-abringan jeung babaturan balik sakola bari jeung gogonjakan...kiwari abring-abringan teh lain jeung babaturan tapi ngabringkeun budak sorangan bari jeung menta jajan deuih... Meureun baheula oge kitunya.. teu kaop ngabring jeung kolot teu weleh menta jajan, padahal can puguh kolot teh bogaeun duit... ayeuna karasa gening, kangaran-ngaran budak mah teu nyaho kolot keur bokek pokona hayang jajan...

Enya mun inget kadinya, sok jadi era sorangan...

Hmm...kolot nu ngaping urang ti leutik nepi ka geus boga budak teu weleh jembar ku hampura, pinuh ku kasabaran... keur susah atawa senang kanyaah kolot mah moal tuus nepi ka iraha oge....

Memoar Si Cikal...

Moal mawa carita nanaon .. da ieu mah ngan saukur curat-coret..

Dina peuting ieu hujan ngaririncik ti sore keneh, barudak geus indit ka alam ngimpi sewang-sewangan. Tinggal kuring nu masih hulang huleng dihareupeun laptop bingung rek nulis naonnya...?
Kahayang mah aya ieu teh...hayang nulis pangalaman nu geus kasorang, lain rek agul tapi ieu mah meh jadi pieunteungeun keur sorangan syukur-syukur bisa dialap hikmahna kunu lian.

Kahayang tinggal kahayang, nepi ka ayeuna masih keneh bingung ngamimitiana ti beulah mana.. Teu gampang gening nya..?

Poe kamari tanggal 9 November, si cikal panceg 14 taun... euleuh..!! gening geus gede budak teh, asa cikeneh nungguan brolna ka alam dunya. Harita di RS Assyifa Sukabumi, kuring jeung pamajikan bulak-balik ti jam 3 subuh da sieun kaborojolan (maklum can pangalaman..). Pas ngong adzan lohor, kuring jeung mitoha indit heula ka masjid rumah sakit rek sholat lohor. Ari pas balik deui ka ruang bersalin pas pisan kadenge suara ceurik orok... Alhamdulillah lungsur langsar bari jeung divaccum oge..

Kiwari si cikal geus hirup misah, manehna ngalap ilmu di pasantren di Assyifa Subang... Aya perasaan sedih, hariwang..ngahiji jeung perasaan bangga... Sedih jeung hariwang, kumaha rek teu sedih utamana mah pas mimiti asup, budak teh nu mimitina sumanget hayang asup kadinya ujug-ujug hayang pindah padahal karek saminggu bari jeung ceurik... Hate melang jeung hariwang harita ngahiji... teu wasa ningalina, tapi kuring jeung pamajikan boga tekad kudu bisa... Kuring konsultasi jeung pembimbingna, ceuk manehna..keun we pak, da eta mah fenomena biasa dina masa adaptasi, paling lila 3 bulan pasti bakal betaheun... Enya ku kuring jeung pamajikan teh diturut eta saran ti pembimbing teh... 3 bulan nu penuh perjuangan keur ngayakinkeun si cikal akhirna aya hasilna...
Beres liburan lebaran si cikal ngiluan seleksi Pramuka jang Lomba Tingkat II, harita manehna ka pilih malah  kapilih jadi ketua regu... momentum nu pas, ti harita sumangetna meni ngagegedur...

Dasar incu pramuka, di pasantren ge betahna kusabab pramuka...

Foto Aki sareng Enin ==>

 Kakak Farhan anaking....Ayah sareng Ibu ngan bisa nganteurkeun nepi ka gapura kahirupan nu sabenerna, lewat ti dinya mah anjeun geus boga tanggung jawab sorangan ka Allah... Tapi kanyaah ayah sareng ibu moal tuus nepi ka iraha oge....